National Independence Day (Polish: Narodowe Święto Niepodległości) is a public holiday in Poland celebrated every year on 11 November to commemorate the anniversary of Poland’s assumption of independent statehood in 1918 after 123 years of partition by Russia, Prussia and Austria.The process of restoration of Poland’s independence was gradual; the date chosen is the one on which Józef Piłsudski assumed control of Poland. The Independence Day was constituted in 1937 and was celebrated only twice before World War II. In the People’s Republic of Poland (PRL) the national holiday was moved to July 22 the day the PKWN Manifesto was issued. In 1989 the Independence Day was moved back to November 11.
In 1918, after 123 years of occupation, the Polish state was reborn and regained its independence. Autumn 1918 marked the end of World War I and the defeat of all three occupiers. Russia was plunged into the confusion of revolution and civil war, the multinational Austro-Hungarian monarchy fell apart and went into decline and the Germans bowed to pressure from the forces of the Entente.
For Poles this was a unique opportunity to reclaim their national way of life. Following defeat of the occupying forces, the Poles began to seize military and civil power, building the foundations of their future nation. On October 28, 1918 the Polish Liquidation Commission was formed in Kraków. The Commission began to seize power from the hands of the Austrians in Galicia and Cieszyn Silesia. A few days later they succeeded in disarming the Austrian forces using members of the secret Polish Military Organisation as well as legionnaires and young people. On November 1, 1918 fighting broke out in Lvov between the Poles and the Ukrainians who were mounting a rebellion of the West Ukrainian People’s Republic.
On the nights of 6 and 7 November the Provisional Government of the People’s Republic of Poland was formed in Lublin under the supervision of Ignacy Daszyński. The government was made up of representatives from the Polish Socialist Party (PPS), the Polish Social-Democratic Party (PPSD) and the Polish People’s Party „Wyzwolenie“ (Liberation). At the same time the Government troops disarmed the occupying forces in Lubelszczyzna and Kielecczyzna. It was at this point that Józef Pilsudski returned to Poland. He had been imprisoned since July 1917 by the Germans. On 10 November 1918 he arrived in Warsaw. His arrival was enthusiastically met by the population of the capital and saw the mass disarmament of the occupying forces across the whole of Poland.
On 11 November 1918 the secret departments of the Polish Military Organisation, demobilized soldiers, legionnaires and young people, disarmed the Germans in Warsaw and other Polish towns. The Regency Government appointed Józef Pilsudski Commander-in-Chief over the Polish Forces and three days later Pilsudski was given complete civil control. The day before he was also put in charge of the Provisional Government of the People’s Republic of Poland in Lublin. Józef Pilsudski formed a new centralized government which on 21 November issued a manifesto announcing agricultural reforms and the nationalization of several branches of industry. He declared, however, that these measures would depend on the decision of the future legislative government. At the same time Józef Pilsudski brought in highly favourable conditions for the workers and called parliamentary elections.
On 22 November Józef Pilsudski was appointed Chief of State and together with the Prime Minister signed a decree about the provisional authorities of the Polish Republic. The Polish people had to fight bloody battles to preserve their regained independence. In Eastern Galicia there was a hard-fought battle with the Ukrainians and in the Eastern parts of Poland self-armed divisions fought with the Bolsheviks. Moreover, three uprisings were needed in Silesia before the Upper Silesia area was once again within Polish borders.
A turning point in the rebirth of the Republic was the Battle of Warsaw during the Polish-Soviet War in 1920 in which the Polish people fought to maintain independence.
To commemorate the formation of an independent centre of authority in reborn Poland, 11 November, the day when Józef Pilsudski took power, was officially recognized as a national holiday in 1937. However, since 1919 this day has been celebrated as the Day of Polish Independence. Since then it has been one of the most important celebrations for Poles both in Poland and abroad.
After World War II the Polish People’s authorities removed Independence Day from the calendar but the reclamation of independence continued to be celebrated commonly on 11 November. In 1989 the 9th term of the Sejm government restored the official holiday.
Since 2008, every year on 11.11 there is a march („Independence March“) in Warsaw organized by Polish nationalists (organizers: ONR and MW). It is attended by various political fractions from the far right to the centre-right, labor unions, football supporters and random Poles with their families. In 2010 there were around 3000 people on the march, in 2011 over 20.000 (both numbers according to the police statistics). Among many who officially support the march are war veterans, politicians, professional sportspeople, scholars, academics and even Catholic clergy.2]Current president of Poland, Bronisław Komorowski (centre-right PO), announced in 2011 that he will lead the 2012 „Independence March“ if organizers would let him to do so. His offer was backed up by the ruling PO–PSL coalition, but turned down immediately by the nationalists themselves.] Official Facebook page of the march has 30.000 „likes“
Calendar of events
- 5 November 1916 – Act of November 5th
- 14 January 1917 – The Temporary Council of the State started its activity.
- 12 November 1917 – Regency Council took over responsibilities.
- 7 October 1918 – Regency Council announced Poland’s independence.
- 25 October 1918 – Józef Świeżyński was the first Polish prime minister.
- 6/7 November 1918 – Ignacy Daszyński established a Polish provisional government.
- 10 November 1918 – Józef Piłsudski came to Warsaw.
- 11 November 1918 – Piłsudski was appointed Commander in Chief of Polish forces by the Regency Council and was entrusted with creating a national government for the newly independent country.
Narodowe Święto Niepodległości – polskie święto, obchodzone co roku 11 listopada, dla upamiętnienia rocznicy odzyskania przez Naród Polski niepodległego bytu państwowego[1] w 1918 roku po 123 latach od rozbiorów dokonanych przez Austrię, Prusy i Rosję. Ustanowione w ostatnich latachII RP, przywrócone w roku 1989. Jest dniem wolnym od pracy.
Odzyskiwanie przez Polskę niepodległości było procesem stopniowym i wybór 11 listopada jest dość arbitralny. Uzasadnieniem może być zbiegnięcie się wydarzeń w Polsce z końcem I wojny światowej na świecie (tego samego dnia miała miejsce kapitulacja Niemiec na froncie zachodnim).
- 5 listopada 1916 – wydanie aktu gwarantującego powstanie Królestwa Polskiego w bliżej nieokreślonych jeszcze granicach.
- 14 stycznia 1917 – rozpoczęcie działalności Tymczasowej Rady Stanu, oznaczające formalne zaistnienie Królestwa Polskiego.
- 12 września 1917 – przejęcie obowiązków głowy państwa przez Radę Regencyjną.
- 7 października 1918 – ogłoszenie niepodległości Polski przez Radę Regencyjną[2].
- 23 października 1918 – powołanie rządu Józefa Świeżyńskiego.
- 31 października 1918 – rozbrojenie wojsk austro-węgierskich w Krakowie.
- z 6 na 7 listopada 1918 – powstanie w Lublinie Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej z Ignacym Daszyńskim na czele.
- 10 listopada 1918 – przyjazd Józefa Piłsudskiego do Warszawy.
- 11 listopada 1918
- przekazanie przez Radę Regencyjną władzy wojskowej (będącej częścią zwierzchniej władzy państwowej) Józefowi Piłsudskiemu. Piłsudski zostaje Naczelnym Dowódcą Wojsk Polskich;
- po pertraktacjach Piłsudskiego z Centralną Radą Żołnierską wojska niemieckie zaczęły wycofywać się z Królestwa Polskiego;
- rozbrojenie w nocy niemieckiego garnizonu stacjonującego w Warszawie;
- objęcie nadburmistrzostwa miasta Poznania przez Polaka, Jarogniewa Drwęskiego.
- 12 listopada 1918 – Rada Regencyjna powierza Józefowi Piłsudskiemu misję stworzenia rządu narodowego.
- 14 listopada 1918 – rozwiązanie się Rady Regencyjnej i przekazanie zwierzchniej władzy państwowej w ręce Józefa Piłsudskiego. Piłsudski zostaje głową państwa (na razie bez formalnego określenia nazwy urzędu).
- 15 listopada 1918 – Nr 204 „Monitora Polskiego” otrzymuje podtytuł „Dziennik Urzędowy Republiki Polskiej”. Zmiana nazwy państwa polskiego z „Królestwa Polskiego” na „Republikę Polską”.
- 17 listopada 1918 – Józef Piłsudski mianuje Jędrzeja Moraczewskiego prezydentem ministrów Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej.
- 19 listopada 1918 – wojska niemieckie zakończyły wycofywanie się z Republiki Polskiej.
- 22 listopada 1918 – podpisanie dekretu o podstawach ustrojowych państwa polskiego. Józef Piłsudski obejmuje urząd Tymczasowego Naczelnika Państwa.
- 27 grudnia 1918 – wybuch powstania wielkopolskiego w Poznaniu.
Do 1937 PPS świętowała rocznicę niepodległości 7 listopada, na pamiątkę utworzenia Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej[3].
Dzień 11 listopada ustanowiono Świętem Niepodległości dopiero ustawą z 23 kwietnia 1937 roku[4], czyli prawie 20 lat po odzyskaniu niepodległości i do czasu wybuchu II wojny światowej święto obchodzono tylko dwa razy – w roku 1937 i 1938. Od 1926 r. 11 listopada był dniem wolnym od pracy w administracji rządowej i szkolnictwie na podstawie okólnika wydanego przez Prezesa Rady Ministrów Józefa Piłsudskiego.
Podczas okupacji hitlerowskiej w latach 1939–1944 oficjalne lub jawne świętowanie, podobnie jak i każde inne przejawy polskości, było niemożliwe.
7 listopada 1940 r. podziemna Polska Partia Socjalistyczna występująca pod kryptonimem „WRN“ wydała odezwę w 22 rocznicę Niepodległości i pierwszego rządu ludowego, w której skrytykowała datę święta 11 listopada na rzecz 7 listopada[5].
W 1945 ustanowiono Narodowe Święto Odrodzenia Polski, obchodzone 22 lipca, w rocznicę ogłoszenia Manifestu PKWN(1944); zniesiono jednocześnie Święto Niepodległości ustanowione w 1937. W PRL wielokrotnie organizowane w całym kraju przez opozycję manifestacje patriotyczne były w okresie stalinowskim i po wprowadzeniu stanu wojennego tego dnia brutalnie tłumione przez oddziały ZOMO, a ich uczestnicy aresztowani przez Służbę Bezpieczeństwa.
Święto obchodzone 11 listopada zostało przywrócone przez Sejm PRL-u IX kadencji ustawą z 15 lutego 1989, lecz pod nieco zmienioną nazwą: Narodowe Święto Niepodległości.
Dzień ten jest dniem wolnym od pracy. Główne obchody, z udziałem najwyższych władz państwowych, odbywają się w Warszawie na placu Józefa Piłsudskiego, przed Grobem Nieznanego Żołnierza.
Slovak 
Polish