Józef Chełmoński /1849-1914/ -pl

Józef Chełmoński, znany polski malarz, rysownik, ilustrator i wybitny przedstawiciel malarstwa realistycznego, urodził się w 1849 roku w dzierżawionym przez ojca majątku Boczki koło Łowicza. Pochodził z rodziny zubożałej szlachty mazowieckiej pieczętującej się herbem Prawdzic. Jego dziadek ze strony matki, Wincenty Łoskowski, był oficerm armii napoleońskiej i wziął udział w kampanii hiszpańskiej (1807-1814), m.in. w oblężeniu Saragossy.

Wczesne dzieciństwo przyszły artysta spędził na folwarku w Boczkach, skąd następnie wyjechał z rodzicami do Warszawy. W stolicy uczęszczał do Klasy Rysunkowej (1867-1871) i pobierał naukę w prywatnej pracowni Wojciecha Gersona (1831-1901). Studia artystyczne kontynuował na sławnej Akademii Sztuk Pięknych w Monachium pod kierunkiem H.Anschütza i A.Strähubera. W Monachium zetknął się z innymi polskimi artystami: Stanisławem Ignacym Witkiewiczem, Józefem Brandtem, Maksymilianem Gierymskim i Adamem Chmielowskim. Był członkiem Kunstvereinu.

Podczas studiów monachijskich odwiedził Podole i Ukrainę (1872, 1874-1875). Odbył też wycieczkę do Włoch.

Po opuszczeniu Monachium udał się do będącego mekką artystów Paryża. W stolicy Francji zdobył sobie uznanie wystawiając wspaniałe obrazy ze scenami rodzajowymi z życia wsi polskiej. Duży rozgłos przyniosły mu jednak słynne obrazy przedstawiające pędzące stepem lub przebijące się przez śniegi końskie zaprzęgi („Czwórki”, „Trójki”).

W latach 1884-1892 współpracował jako ilustrator i rysownik z paryskim czasopismem Le Monde Illustré“.

Mimo powodzenia i sukcesu w Paryżu tęsknił za ojczyzną. Z  tego powodu zdecydował się na powrót do Warszawy (1887).

W 1889 roku nabył dworek w Kuklówce Zarzecznej koło Grodziska Mazowieckiego, gdzie zajmował się gospodarstwem rolnym i mieszkał aż do śmierci 6 kwietnia 1914 roku.

Pochowany został na cmentarzu w Żelechowie.

Twórczość Józefa Chełmońskiego reprezentują przede wszystkim obrazy ze scenami rodzajowymi realistycznie przedstawiającymi życie na wsi polskiej i ukraińskiej oraz sceny myśliwskie. Największy rozgłos przyniosły mu zwłaszcza znakomite obrazy rozpędzonych koni („Czwórek”, „Trójek”). Rzadziej malował portrety.

Motywy i inspirację twórczą czerpał z licznych wycieczek i podróży po Podolu, Wołyniu, Ukrainie, Pińszczyznie, Polesiu i Litwie.

Jego dzieła wystawiane były na wystawach i w salonach malarskich, m.in. w Warszawie, Paryżu, Chicago, Wiedniu,  Düsseldorfie, Krakowie i Lwowie.

Był laureatem mnóstwa wyróżnień i nagród. Nagrodzony został m.in. Grand Prix na Wystawie Powszechnejw Paryżu (1889), złotym medalem wystawy Glaspalast w Monachium (1894) i Powszechnej Wystawy Sztuki w San Francisco (1894).

 

 

Opracował: Waldemar Ireneusz OszczędaJózef Chełmoński, znany polski malarz, rysownik, ilustrator i wybitny przedstawiciel malarstwa realistycznego, urodził się w 1849 roku w dzierżawionym przez ojca majątku Boczki koło Łowicza. Pochodził z rodziny zubożałej szlachty mazowieckiej pieczętującej się herbem Prawdzic. Jego dziadek ze strony matki, Wincenty Łoskowski, był oficerm armii napoleońskiej i wziął udział w kampanii hiszpańskiej (1807-1814), m.in. w oblężeniu Saragossy.

Wczesne dzieciństwo przyszły artysta spędził na folwarku w Boczkach, skąd następnie wyjechał z rodzicami do Warszawy. W stolicy uczęszczał do Klasy Rysunkowej (1867-1871) i pobierał naukę w prywatnej pracowni Wojciecha Gersona (1831-1901). Studia artystyczne kontynuował na sławnej Akademii Sztuk Pięknych w Monachium pod kierunkiem H.Anschütza i A.Strähubera. W Monachium zetknął się z innymi polskimi artystami: Stanisławem Ignacym Witkiewiczem, Józefem Brandtem, Maksymilianem Gierymskim i Adamem Chmielowskim. Był członkiem Kunstvereinu.

Podczas studiów monachijskich odwiedził Podole i Ukrainę (1872, 1874-1875). Odbył też wycieczkę do Włoch.

Po opuszczeniu Monachium udał się do będącego mekką artystów Paryża. W stolicy Francji zdobył sobie uznanie wystawiając wspaniałe obrazy ze scenami rodzajowymi z życia wsi polskiej. Duży rozgłos przyniosły mu jednak słynne obrazy przedstawiające pędzące stepem lub przebijące się przez śniegi końskie zaprzęgi („Czwórki”, „Trójki”).

W latach 1884-1892 współpracował jako ilustrator i rysownik z paryskim czasopismem Le Monde Illustré“.

Mimo powodzenia i sukcesu w Paryżu tęsknił za ojczyzną. Z  tego powodu zdecydował się na powrót do Warszawy (1887).

W 1889 roku nabył dworek w Kuklówce Zarzecznej koło Grodziska Mazowieckiego, gdzie zajmował się gospodarstwem rolnym i mieszkał aż do śmierci 6 kwietnia 1914 roku.

Pochowany został na cmentarzu w Żelechowie.

Twórczość Józefa Chełmońskiego reprezentują przede wszystkim obrazy ze scenami rodzajowymi realistycznie przedstawiającymi życie na wsi polskiej i ukraińskiej oraz sceny myśliwskie. Największy rozgłos przyniosły mu zwłaszcza znakomite obrazy rozpędzonych koni („Czwórek”, „Trójek”). Rzadziej malował portrety.

Motywy i inspirację twórczą czerpał z licznych wycieczek i podróży po Podolu, Wołyniu, Ukrainie, Pińszczyznie, Polesiu i Litwie.

Jego dzieła wystawiane były na wystawach i w salonach malarskich, m.in. w Warszawie, Paryżu, Chicago, Wiedniu,  Düsseldorfie, Krakowie i Lwowie.

Był laureatem mnóstwa wyróżnień i nagród. Nagrodzony został m.in. Grand Prix na Wystawie Powszechnejw Paryżu (1889), złotym medalem wystawy Glaspalast w Monachium (1894) i Powszechnej Wystawy Sztuki w San Francisco (1894).

 

 

Opracował: Waldemar Ireneusz OszczędaJózef Chełmoński, znany polski malarz, rysownik, ilustrator i wybitny przedstawiciel malarstwa realistycznego, urodził się w 1849 roku w dzierżawionym przez ojca majątku Boczki koło Łowicza. Pochodził z rodziny zubożałej szlachty mazowieckiej pieczętującej się herbem Prawdzic. Jego dziadek ze strony matki, Wincenty Łoskowski, był oficerm armii napoleońskiej i wziął udział w kampanii hiszpańskiej (1807-1814), m.in. w oblężeniu Saragossy.

Wczesne dzieciństwo przyszły artysta spędził na folwarku w Boczkach, skąd następnie wyjechał z rodzicami do Warszawy. W stolicy uczęszczał do Klasy Rysunkowej (1867-1871) i pobierał naukę w prywatnej pracowni Wojciecha Gersona (1831-1901). Studia artystyczne kontynuował na sławnej Akademii Sztuk Pięknych w Monachium pod kierunkiem H.Anschütza i A.Strähubera. W Monachium zetknął się z innymi polskimi artystami: Stanisławem Ignacym Witkiewiczem, Józefem Brandtem, Maksymilianem Gierymskim i Adamem Chmielowskim. Był członkiem Kunstvereinu.

Podczas studiów monachijskich odwiedził Podole i Ukrainę (1872, 1874-1875). Odbył też wycieczkę do Włoch.

Po opuszczeniu Monachium udał się do będącego mekką artystów Paryża. W stolicy Francji zdobył sobie uznanie wystawiając wspaniałe obrazy ze scenami rodzajowymi z życia wsi polskiej. Duży rozgłos przyniosły mu jednak słynne obrazy przedstawiające pędzące stepem lub przebijące się przez śniegi końskie zaprzęgi („Czwórki”, „Trójki”).

W latach 1884-1892 współpracował jako ilustrator i rysownik z paryskim czasopismem Le Monde Illustré“.

Mimo powodzenia i sukcesu w Paryżu tęsknił za ojczyzną. Z  tego powodu zdecydował się na powrót do Warszawy (1887).

W 1889 roku nabył dworek w Kuklówce Zarzecznej koło Grodziska Mazowieckiego, gdzie zajmował się gospodarstwem rolnym i mieszkał aż do śmierci 6 kwietnia 1914 roku.

Pochowany został na cmentarzu w Żelechowie.

Twórczość Józefa Chełmońskiego reprezentują przede wszystkim obrazy ze scenami rodzajowymi realistycznie przedstawiającymi życie na wsi polskiej i ukraińskiej oraz sceny myśliwskie. Największy rozgłos przyniosły mu zwłaszcza znakomite obrazy rozpędzonych koni („Czwórek”, „Trójek”). Rzadziej malował portrety.

Motywy i inspirację twórczą czerpał z licznych wycieczek i podróży po Podolu, Wołyniu, Ukrainie, Pińszczyznie, Polesiu i Litwie.

Jego dzieła wystawiane były na wystawach i w salonach malarskich, m.in. w Warszawie, Paryżu, Chicago, Wiedniu,  Düsseldorfie, Krakowie i Lwowie.

Był laureatem mnóstwa wyróżnień i nagród. Nagrodzony został m.in. Grand Prix na Wystawie Powszechnejw Paryżu (1889), złotym medalem wystawy Glaspalast w Monachium (1894) i Powszechnej Wystawy Sztuki w San Francisco (1894).

 

 

Opracował: Waldemar Ireneusz Oszczęda