Na początku kwietnia b.r. przypominamy sobie 71. rocznię egzekucji sowieckiej NKWD na polskich jeńcach wojennych, wziętych do niewoli po agresji Związku Radzieckiego na Polskę, 17 września 1939.
Wielotysięczną grupę jeńców polskich, przypuszczalnie ponad 21 tysięcy osób, tworzyli oficerowie i podchorążowie Wojska Polskiego (łącznie z rezerwistami reperezentującymi głównie inteligencję, ludzi nauki i kultury), oficerowie i podoficerowie Policji Państwowej i Korpusu Ochrony Pogranicza.
Wzięci do niewoli przez Rosjan Polacy skoncentrowani zostali w specjalnych obozach NKWD urządzonych w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie, gdzie przebywali tylko do wiosny 1940 roku. Nie dane im bowiem było długo cieszyć się życiem i szczęśliwie przeżyć zawieruchę wojenną.
5 marca 1940 roku, Ławrientij Beria, Ludowy Komisarz Spraw Wewnętrznych ZSRR, skierował do Biura Politycznego KC WKP(b) notatkę stwierdzającą, że polscy więźniowie NKWD stanowią „zadeklarowanych i nie rokujących nadziei poprawy wrogów władzy radzieckiej” i wskazane jest ich rozstrzelanie bez dotrzymania jakichkolwiek procedur prawnych, przeprowadzenia śledztwa, złożenia aktu oskarżenia, ogłoszenia wyroku i skazania. Józef Stalin i pozostali członkowie BP KC WKP(b) /Woroszyłow, Mołotow, Mikojan, Kalinin, Kaganowicz/ bez zastrzeżeń akceptowali zbrodniczy wniosek Ł. Berii i bez skrupułów podjęli decyzję o zamordowaniu jeńców polskich.
Na mocy tejże politycznej decyzji, funkcjonariusze NKWD przeprowadzili szybką likwidację obozów i masowy mord na jeńcach polskich w Smoleńsku, Katyniu, Charkowie, Twerze, Kijowie i Mińsku. Ofiary zbrodni stalinowskiej pogrzebane zostały następnie w zbiorowych mogiłach w lesie katyńskim, pod Miednoje, na przedmieściu Charkowa i na innych dotychczas nieznanych miejscach.
Egzekucje w Smoleńsku i Katyniu odbyły się od 3 kwietnia do 12 maja 1940 roku. Ich ofiarą było ponad 4 tysiące jeńców z obozu w Kozielsku. Ciała pogrzebane zostały w pobliżu mogił wcześniejszych rosyjskich ofiar represji NKWD.
Miejsce zbrodni katyńskiej, mimo wysiłku jej wykonawców, odkryte zostało w lecie 1942 roku przez polskich robotników przymusowych pracujących dla potrzeb III Rzeszy Niemieckiej a następnie zbadane przez specjalną międzynarodową komisję Czerwonego Krzyża.
W Katyniu i innych miejscach polskich zbrodni Stalina zginęła ówczesna elita narodu polskiego, połowa kadry oficerskiej WP, kwiat polskiej inteligencji.

/wo/