The Battle of Wizna was fought between September 7 and September 10, 1939, between the forces of Poland and Germany during the initial stages of Invasion of Poland. It was arguably the most heroic battle in the campaign, in which according to latest sources under 720 Poles defended a fortified line for three days against more than 40,000 Germans.^[1] Although defeat was inevitable, the Polish defence stalled the attacking forces for three days and postponed the encirclement of Independent Operational Group Narew fighting nearby.^[2] Eventually the tanks broke through the Polish line and eliminated all the bunkers one by one. The last bunker surrendered around midday on September 10.^[3]

Because the battle consisted of a small force holding a piece of fortified territory against a vastly larger invasion for three days at great cost before being annihilated, Wizna is sometimes referred to as Polish Thermopylae in Polish culture.^[4][5] One of the symbols of the battle is Captain Władysław Raginis, the commanding officer of the Polish force, who swore not to surrender the position. When the last two bunkers under his command ran out of ammunition, he ordered his men to surrender their arms and committed suicide.

Background

Before the war, the area of the village of Wizna was prepared as a fortified line of defence. It was to shield the Polish positions further to the south and guard the crossing of the Narew and Biebrza rivers. The 9 kilometres (5.6 mi) long line of Polish defences stretched between the villages of Kołodzieje and Grądy-Woniecko, with Wizna in the centre. The line ran some 35 kilometres (22 mi) from the border with East Prussia, along an elevated banks of Narew andBiebrza rivers.^[6] Units defending the line were subordinate to the Polish Independent Operational Group Narew shielding Łomża and providing defence of the northern approach to Warsaw.^[6] The Wizna fortified area was one of the most important nodes in Northern Poland, providing cover of both the river crossings, and the roads Łomża–Białystok and roads towards Brześć Litewski on the rear of Polish forces.

The first construction works were started in June 1939, only two months before the outbreak of World War II.^[6] The spot was chosen carefully: most of the concrete bunkers were built on hills overlooking a swampy Narew River valley. They could be reached either through direct assault through the swamps or by attack along the causeway leading from the bridge in Wizna. Before September 1, 1939, only 16 bunkers were built out of 60 planned.^[6] Six of them were heavy concrete bunkers with reinforced steel cupolas (8 tons of weight), armed with machine guns and anti-tank artillery.^[6] Additional two were light concrete bunkers, armed with machine guns only.^[6] The remaining eight were ad-hoc machine gun pillboxes, protected mostly by sandbags and earthworks. Four additional heavy bunkers were under construction at the moment World War II started. In addition, the area was reinforced with trenches, anti-tank and anti-personnel obstacles, barbed wire lines and land mines. There were also plans of breaking the dams on the Biebrza and Narew rivers to flood the area, but the summer of 1939 was one of the driest seasons in Polish history and the water level was too low.

Although not all bunkers were ready by the beginning of the war, the Polish lines of defences were well-prepared. The walls of an average bunker, 1.5 metres thick and reinforced with 20-centimetre-thick steel plates, could withstand a direct hit from even the heaviest guns available to the Wehrmacht at the time. The bunkers were situated on hills which gave good visibility of all the advancing forces.

[edit]Opposing forces

The Polish defensive line was initially manned by a single battalion from the 71st Infantry Regiment, commanded by Mjr. Jakub Fober. However, shortly before the outbreak of World War II it was reinforced with a machine gun company from Osowiec Fortress under Capt. Władysław Raginis, as well as numerous smaller detachments from a variety of units.^[6] On September 2, 1939, the III/71 battalion departed for Osowiec and Mjr. Fober passed command over Wizna to Raginis and his men. Altogether, the Polish defensive position was manned by 720 men: 20 officers and 700 NCOs and privates.^[6] However, some sources claim that the Polish unit was even weaker and was no more than 360 men strong.^[7]

Although the Polish units were almost entirely composed of conscripts mobilised in August 1939 rather than professional soldiers, their morale was very high.^[6] After the war Guderian had trouble explaining why his Corps was stopped by such a small force. In his memoirs he attributes the delay to his officers „having trouble building bridges across the rivers“.^[8] During the Nuremberg Trials he remarked that Wizna was „well-defended by a local officer school“.^[8]

Before the battle

On September 1, 1939, the Polish Defensive War and World War II started. The German 3rd Army was to advance from East Prussia towards Warsaw, directly through the positions of Polish Narew Corps. On September 2 Captain Władysław Raginis was named the commander of the Wizna area. As his command post he chose the „GG-126“ bunker near the village of Góra Strękowa. The bunker was located on a hill in the exact centre of the Polish lines. His forces numbered approximately 700 soldiers and NCOs and 20 officers armed with 6 pieces of artillery (75mm), 24HMGs, 18 machine guns and two Kb ppanc wz.35 anti-tank rifles.

After initial clashes at the border, the Podlaska Cavalry Brigade operating in the area, during the night of 3/4 September was ordered to withdraw and on September 5 it left the area and marched toward Mały Płock to cross the river Narew. On September 3 Polish positions were spotted from the air and strafed with machine gun fire from enemy fighters.

On September 7, 1939, the reconnaissance units of the 10th Panzer Division of general Nikolaus von Falkenhorst captured the village of Wizna. Polish mounted reconnaissance squads abandoned the village after a short fight and retreated to the southern bank of Narew. When German tanks tried to cross the bridge, it was blown up by Polish engineers. After dark, patrols of German infantry crossed the river and advanced towards Giełczyn, but were repelled with heavy casualties.

On September 8 general Heinz Guderian, commander of the XIX Panzer Corps, was ordered to advance through Wizna towards Brześć. By early morning of September 9 his units reached the Wizna area and were joined with 10th Panzer Division and „Lötzen“ Brigade already present in the area. His forces numbered some 1 200 officers and 41 000 soldiers and NCOs, equipped with over 350 tanks, 108 howitzers, 58 pieces of artillery, 195 anti-tank guns, 108 mortars, 188 grenade launchers, 288 heavy machine guns and 689 machine guns. Altogether, his forces were some 60 times stronger than the Polish defenders.

]Defence of Wizna

In the early morning German planes dropped leaflets that urged the Poles to surrender and claimed that most of Poland was already in German hands, and that further resistance was futile. In order to strengthen the morale of his troops Władysław Raginis and Lt. Brykalski swore that they would not leave their post alive and that resistance would continue.^[1] Soon after that a German artillery barrage and aerial bombardment started.^[8] The Polish artillery was much weaker and was soon forced to retreat towards Białystok. After preparation, the Germans attacked the northern flank of the Polish forces. Two platoons defending several bunkers located to the north of Narew were attacked from three sides by German tanks and infantry. Initially the losses among German infantry were high, but after heavy artillery fire the commander of the Giełczyn area, First Lieutenant Kiewlicz, was ordered to burn the wooden bridge over Narew and withdraw to Białystok. The remnants of his forces broke through the German encirclement and reached Białystok, where they joined the forces of general Franciszek Kleeberg.

At the same time an assault on the southern part of Polish fortifications became a stalemate. The Polish bunkers lacked adequate anti-tank armament, but were able to rake the German infantry with machine gun fire. However, at 6 o’clock in the evening the Polish infantry was forced to abandon the trenches and field fortifications and retreat into the bunkers. The German tanks could finally cross the Polish lines and advance towards Tykocin and Zambrów. However, the German infantry was still under heavy fire and was pinned down in the swampy fields in front of the Polish bunkers.

Although Raginis was subordinate to Lt.Col. Tadeusz Tabaczyński, commander of the Osowiec fortified area located some 30 kilometres to the north, he could not expect any reinforcements. On September 8 the Marshal of Poland, Edward Śmigły-Rydz, ordered the 135th Infantry Regiment that constituted the reserves of both Osowiec and Wizna, to be withdrawn to Warsaw. When the order was withdrawn and the unit returned to Osowiec, it was already too late to help the isolated Poles at Wizna.

Heavy fighting for each of the now isolated bunkers continued. Several assaults were repelled during the night and in the early morning of September 10.^[9] At approximately 11 o’clock German engineers, with the help of tanks and artillery, finally managed to destroy all but two of the Polish bunkers. Both of them were located^[10] in the centre of Strękowa Góra and continued fighting despite having much of the crew wounded or incapacitated and most of their machine guns destroyed. Heinz Guderian, in an attempt to end the Polish resistance, threatened the Polish commander that he would shoot the POWs if the remaining forces did not surrender.^[11] The resistance however continued for another hour, when a German envoy arrived carrying a flag of truce and proposed a cease fire.^[6] It lasted until approximately 1330 hours. Raginis, realising that all of his men were wounded and his ammunition was almost depleted, ordered his men to surrender their arms to the Germans. He himself – seriously injured at the time – refused to surrender and committed suicide by throwing himself on a grenade.^[9]

Aftermath

After the Polish resistance ended, the XIX Panzer Corps advanced towards Wysokie Mazowieckie and Zambrów, where it fought the unsuccessful Battle of Zambrów against the Polish 18th Infantry Division, finally encircling and destroying the Polish division during the Battle of Andrzejewo. Later it advanced further southwards and took part in the Battle of Brześć.

Although all the bunkers were destroyed and the Polish resistance was finally broken, the fortified area of Wizna managed to halt the German advance for three days.^[9] The heroic struggle against overwhelming odds is nowadays one of the symbols of the Polish Defensive War of 1939 and is a part of Polish popular culture.

Exact Polish losses are unknown, mostly because very little is known of the soldiers that were taken as prisoners of war by the Germans. Out of 720 Polish soldiers only approximately 70 survived.^[9] Some successfully withdrew and reached the Polish lines, others were taken prisoner. Some of the prisoners were subsequently killed by the Germans, others were beaten and abused but survived and were eventually taken to POW camps.^[12]

German losses are not known either. Official release by the Wehrmacht mentioned „several dozen dead“.^[13] It is however known that at least several hundred bodies of fallen German soldiers were exhumed from a local war cemetery.^{[citation needed]}

In his diaries general Heinz Guderian noted that 900 German soldiers were killed in action, although that number is probably underrated. The Wehrmacht lost at least 10 tanks and several other AFVs in the struggle.^{[citation needed]}

Battle of Wizna is the theme of one of the songs on the The Art of War^[14] album by the Swedish Metal band Sabaton, entitled „40:1“, for an estimated ratio of forces on both sides of battle (in fact, with 42,200 Germans and 720 Poles, it is 58:1). How ever the title along with the lyrics of the song makes it clear that it compares the Polish forces with that of the legendary 300 spartan warriors at the battle of Thermopylae.

1. ^ ^a b Moczulski, p.765
2. ^ Dobroński, p.21
3. ^ Moczulski, p.767
4. ^ Wiśniewski, op.cit.
5. ^ Krajewski, pp.16-17
6. ^ ^{a b c d e f g h i j} Komorowski, p.448
7. ^ Zychowicz, p. A6
8. ^ ^a b c Wojskowy Przegląd Historyczny (1960), p.246
9. ^ ^a b c d Komorowski, p.451
10. ^ 53°12′45″N 22°29′23″ECoordinates: 53°12′45″N 22°29′23″E
11. ^ Williamson, p.180: Guderian surrendered to the Americans but was not charged with war crimes, despite the Poles insisting that he had threatened to shoot Polish PoWs at the battle of Wizna unless their Polish commander ordered an immediate capitulation.
12. ^ Wiśniewski, 29
13. ^ Wiśniewski, 35
14. ^ 40:1 Music Video by Sabaton

wikipedia

 

Bitwa pod Wizną

Wizna 1939: 7-10 września 1939 r.

 

Odcinek „Wizna“ nad Narwią jest miejscem, w którym batalion polski przez dwie doby odpierał atak niemieckiej dywizji pancernej. Starcie przeszło do historii jakobitwa pod Wizną lub obrona Wizny . Dowodzący tym odcinkiem, kapitan Władysław Raginis, widząc, że już nie ma żadnych szans na zwycięstwo wydał żołnierzom rozkaz przejść na tyły, a sam popełnił samobójstwo. Walczył on do końca odrzucając możliwość złożenia broni.

Bitwa pod Wizną – porównanie sił walczących stron

Kapitan Raginis posiadał bardzo małe siły i środki do walki z nieprzyjacielem. Były one niewielkie by obronić dziewięciokilometrowy odcinek „Wizna“.  W ich skład wchodziły: 3 kampania forteczna ciężkich karabinów maszynowych, 8 kampania strzelecka 3 batalionem 135 pułku piechoty oraz pluton konnych zwiadowców, 136 rezerwowa kompania saperów, trzy plutony armat 75 mm, pluton pionierów. W sumie załoga obrony odcinka „Wizna“ liczyła siedemset szeregowców i podoficerów oraz dwudziestu oficerów. Uzbrojenie jej składało się z pięciu armat 75 mm, 24 cekaemów, 18 erkaemów i dwóch karabinów przeciw pancernych.
Siły te rozmieszczono na poszczególne odcinki. Na odcinku „Włochówka – Sulin- Strumiłowo“ pozycję zajął pluton strzelecki wzmocniony drużyną ciężkich karabinów maszynowych załoga schronu bojowego z trzema cekaemami oraz pluton pionierów. Odcinkiem dowodził porucznik Jan Zawadzki.
Odcinek „Smolne – Włochówka“ broniła załoga schronu bojowego z trzema cekaemami i drużyną strzelecką z 2 erkaemami. Podporucznik rezerwy Lucjan Kamiński dowodził tym odcinkiem.
Pododcinek „Giełczyn“, który ciągnął się od Giełczyna do Kołodzieje, posiadał dwie załogi schronów bojowych z sześcioma erkaemami oraz pluton strzelecki. Dowódcą był porucznik Witold Kiewlicz. Załoga z sześcioma cekaemami oraz pluton „szturmowy“ wydzielony z kompanii fortecznej obsadzały schrony bojowe w Górze Strękowej i w Kurpikach.
Pododcinka „Kurpiki“  od Kurpik do Waliszewa, broniła 8 kompania  strzelecka bez dwóch plutonów oraz załoga schronu bojowego w Maliszewie z 3 cekaemami  – dowodził nimi Wacław Schmidt.
W lesie za Górą Strękową została rozmieszczona artyleria, którą dowodził porucznik Stanisław Brykalski. Składała się ona z 5 armat i plutonu piechoty, który został wysunięty w rejon mostu. Pluton zwiadu konnego z 3 erkaemami rozpoznawał teren wzdłuż drogi Jedwabne – Wizna.2

Przeciwnikiem Kapitana Władysława Raginisa był Generał Guderian, który 8 września 1939 zaproponował Naczelnemu Dowództwu, aby XIX korpus pancerny pozostawić pod rozkazami dowódcy Grupy Armii „Północ“ i wprowadzić go do walki na lewo od 3 armii przez Wiznę – Bielsk w kierunku na Brześć. Pomysł ten został zaakceptowany przez dowódcę Grypy Armia „Północ“, generała Fedora von Bocka i Naczelne Dowództwo. S kład XIX korpusu pancernego był następujący: 3 dywizja pancerna generała von Shweppenburga i 20 dywizja zmotoryzowana generała Wiktorina. Zadaniem tych dywizji był jak najszybsze dotarcie do Wizny i rozpoczęcie ataku. Dodatkowo w skład korpusu weszły: 10 dywizja pancerna generała Schaala oraz brygada forteczna „Lótzen“ pułkownika Galla, które walczyły już pod Wizną. Plan przewidywał następująco ugrupowanie sił korpusu: 10 dywizja pancerna, 20 dywizja zmotoryzowana i brygada forteczna „Lotzen“ – w pierwszym rzucie; 3 dywizja pancerna – w drugim rzucie. Ogólnie w skład całej załogi liczył czterysta pięćdziesiąt czołgów, setki dział i moździerzy. Czterdzieści trzy tysiące żołnierzy i oficerów. Ponadto korpus wspierany był przez pułk lotnictwa szturmowego.
Na odcinku „Wizna“ starły się ze sobą cztery wielkie jednostki Niemców wraz z wsparciem lotniczym oraz armia żołnierzy polskich składająca się z siedmiuset dwudziestu żołnierzy i oficerów.3

Bitwa pod Wizną – mapa

Obrona Wizny – opis wydarzeń

Bagno Wizna było terenem trudno dostępnym. Zachodnie brzegi rzeki Narwi i Biebrzy górowały nad doliną i dawały nieprzyjacielowi możliwość oglądania polskich pozycji. Odcinek obrony „Wizna“ składał się z 9 km i był podzielony przez Narew na dwie części północną – Giełczyn i Kołodzieje i południową – Góra Strękowa, Maliszewo. Główna linia Oborny przebiegała na wschód od linii bagien. Pozycję wysunięto umieszczono nad rzeka w rejonie Wizny oraz we Włochówce i Sulinie.  Odcinek „Wizna“ bronił dróg w Górze Strękowej, które prowadziły na Białystok i Zambrów. Przejście przez zabagniona dolinę umożliwiał most na trasie Wizna – Białystok.
W kwietniu 1939 rozpoczęto budowę umocnień na odcinku obrony „Wizna“. Budowane schrony były skierowane frontem do linii Narwi i Biebrzy. Strzelnice znajdowały się z boków schronu. Schrony ubezpieczały równocześnie ogniem sąsiedni schron. Kopuły pancerne służyły do obserwacji i ostrzeliwania wroga.
Schron dowódcy odcinka obrony miał kryptonim „GG-126″. Był prostokątem o zaokrąglonych krawędziach. W środku znajdowało się osiem komór, które były przeznaczone do różnych zadań. Drzwi wejściowe były pancerne i znajdowały się na tyle. By uniemożliwić wykrycie właściwej kopuły wykonano kilka innych kopuł. Dwa schrony bojowe znajdowały się w okolicach Sulina i Włochówka. Na całym odcinku ‚Wizna“ wybudowano sześć ciężkich oraz sześć średnich schronów bojowych.4

Bitwa pod Wizną: 7 września 1939

Zauważono siły pancerno-motorowe, które kierowały się na Jedwabne. Gdy nieprzyjaciel wjechał do Jedwabnego zaatakował rynek i główną ulicę. Następnie została ostrzelana placówka zwiadu konnego, która znajdowała się przy drodze Jedwabne – Kotowo. We wsi Boguszki patrol pancerno-motorowy został ostrzelany przez Polaków. W okolicach wsi Męczki ponownie doszło do natarcia i rozbicia plutonu. Pod wieczór nastąpił nalot samolotów. Około godz. 17-tej pierwsze czołgi wroga wjechały na most. I nagle pojawił się potężny wybuch. Plutonowy Józef Oleksy wydał rozkaz wysadzenia mostu. We Włochówce kapral Franciszek Pawlak skosił ciężkim karabinem maszynowym wszystkich Niemców. Czołgi nieprzyjaciela zostały wycofane z rynku w Wiznie.
W nocy z 7 na 8 września próbowano zniszczyć przeprawę promową na Narwi w Niwkowie, jednak Niemcy zauważyli ruch na promie i ostrzelali go. Pionierzy wycofali się, jednak wcześniej wysadzili prom.5

Bitwa pod Wizną: 8 września

Rankiem kilkanaście samolotów ostrzelało i zbombardowało Kurpiki, Górę Strękową i Giełczyn. Zaatakowano także Wiznę, Wierciszewo i Sieburczyn, gdzie do tych miejscowości zbliżyła się 10 dywizja pancerna oraz brygada forteczna „Lotzen“. Pluton saperów z brygady fortecznej „Lotzen“ przeprawił się przez Biebrzę, jednak mgła sprawiła, że stracił orientację, co zostało wykorzystane przez polskich żołnierzy, którzy wzięli cały pluton do niewoli. Została ostrzelana podchodząca z Jedwabnego do Wizny kolumna pancerno-motorowa 10 dywizji pancernej. Główna pozycja obrony została dwukrotnie zbombardowana. Ponownie ucierpiały miejscowości: Kurpiki, Góra Strękowa i Giełczyn. Artyleria niemiecka rozpoczęła ostrzeliwanie pozycji głównej. Polska artyleria przełamała próbę przedostania się wroga przez Biebrzę. Żołnierze niemieccy wsparci ogniem z moździerzy przypuścili atak na Włochówkę. Zostali jednak zatrzymani przez ogień broni maszynowej ze schronu bojowego. Walki te sprawiły, że Włochówka i Smolarze trawił ogień.
Udało się jednak Polkom odrzucić nieprzyjaciela od Włochówki. Przestała istnieć Czata jako punkt oporu.6

Bitwa pod Wizną: 9 września

Pododcinek „Giełczyn“ został zaatakowany ogniem artylerii. Bombardowania doprowadziły do spłonięcia miejscowości Giełczyn.. 20 dywizja zmotoryzowana ruszyła w kierunku Grądy – Woniecko, odrzucili oni polskie ubezpieczenia znad rzeki Narew w kierunku Grądy – Woniecko. Żołnierze ubezpieczenia dołączyli do pluton strzeleckiego, który zajmował tutaj stanowiska ogniowe. Pod dowództwem podporucznika Przybylskiego żołnierze odpierali kolejne ataki wroga, aż do wyczerpania amunicji. Po czym wycofali się do miejscowości Grądy – Woniecko.  Na całym odcinku „Wizna“ prowadzony był przez Niemców atak artylerii oraz atakowali wykryte schrony bojowe.  Nie wykryto jeszcze schronu na Górze Strękowej. Podczas ostrzału artyleryjskiego została zerwana łączność między stanowiskiem ogniowym polskiej artylerii a schronem obserwacyjno – bojowym. Kapral Wiśniewski natychmiast naprawił łączność. Kapitan Tadeusz Naróg wydał rozkaz dostarczenia przez strzelca Seweryna Biegańskiego do Kapitana Raginisa, widomości o następującej treści: „Bez rozkazu nie wolno mu opuszczać obrony odcinka „Wizna“. Gdy Biegański dotarł do schronu trwały tam walki. Na skutek długotrwałego ostrzału sytuacja w schronie była bardzo ciężka. Pole walki zajmowali polegli żołnierze niemieccy, a wzdłuż szosy Wizna – Góra Strękowa wraki wozów bojowych rozbitych przez polskie armaty.  Brygada forteczna „Lotzen“ prowadziła ataki na pododcinku „Giełczyn“. Jednak opór żołnierzy polskich w kierunku Góry Strękowej sprawił, że Niemcy próbowali przełamać obronę pod Giełczynem by wejść na tyły odcinka obrony „Wizna“. Choć walki były zaciekłe to załoga obu schronów na pododcinku „Giełczyn“ broniła się nadal. Niemcy chcąc przełamać obronę sprowadzili armaty przeciwpancerne oraz działa polowe by ogniem zniszczyć schrony. W lasku giełczyńskim został wykonany kontratak, który powstrzymał Niemców przed uderzeniem na schrony od tyłu. W kopułę pancerną schronu dowodzonego przez porucznika Kiewlicza trafił ogień nieprzyjaciela. Na skutek uszkodzenia schronu żołnierze wraz z porucznikiem Kiewliczem wycofali się na tyły. Porucznik Kiewlicz otrzymał rozkaz zniszczenia mostu w Górze Strękowej. Wraz kapralem Pawlakiem podpalił most. 10 dywizja pancerna rozpoczęła atak wzdłuż szosy w kierunku Góry Strękowej i Kurpik. Odcinek obrony od Waliszewa do Góry Strękowej został zaatakowany przez lotnictwo i ogień artylerii. Stało się to przyczyną pożaru, który trawił cały odcinek. Niemcom udało się zdobyć schron w Kurpikach dowodzony przez kapitana Wacława Schmidta. Umożliwiło to otwarcie częściowo drogi na tyły polskiej obrony. Broniły się jeszcze dwa schrony bojowe w Górze Strękowej, które zostały ostrzelane przez 10 dywizję pancerną. Pod ostrzałem była także szosa Wizna – Góra Strękowa. Nieprzyjaciel podjął próbę ostrzelania lasu, napotkał się jednak na stanowiska dwóch ciężkich karabinów maszynowych. Punkty te powstrzymały dalsze ataki na las. 20 dywizja zmotoryzowana podjęła ataki w kierunku Grądy – Woniecko- Kalinówka. Spotkała się ona z oporem plutonu piechoty z kompanii marszowej oraz grupy żołnierzy z ciężkim karabinem maszynowym. Walczono przy braku amunicji z użyciem tylko granatów oraz w walce wręcz. Udało się powstrzymać natarcie Niemców. Wieczorem Niemcy okrążyli dwa schrony bojowe na Górze Strękowej. Podjęli oni dwie próby ataku na schron, spotkali się jednak z ogniem broni maszynowej. Sytuacja w schronach była krytyczna, a wyjście z nich niemożliwe, gdyż każde uchylenie drzwi powodowało lawinę ognia broni maszynowej nieprzyjaciela.7

Bitwa pod Wizną: 10 września

20 dywizja zmotoryzowana zaatakowała i zajęła miejscowość Rutki. Dalsze natarcie dywizji zostało powstrzymane przez 2 pułk ułanów przed wschodnim skrajem lasu Kołomyja. Dzięki walce ułanów pozycję tę utrzymano przez cały dzień. Droga na Łomżę była blokowana przez pułk. Rankiem do schronu bojowego na Górze Strękowej podszedł z białą flaga parlamentariusz niemiecki i przekazał on ultimatum dowództwa „Jeśli polski dowódca nie podda schronów to wszyscy jeńcy wzięci z tego odcinka zostaną rozstrzelani“. Kapitanowi Raginisowi nie pozostało nic innego jak rozkazać żołnierzom by złożyli broń w schronie i wyszli na zewnątrz. Ostatnim, który opuścił schron był strzelec Seweryn Biegański.  W schronie pozostał jedynie Kapitan Raginis, który dochowując złożonej przysięgi, że żywy nie opuści powierzonej sobie pozycji popełnił samobójstwo. 8

Obrona Wizny -podsumowanie

Żołnierze obrony odcinka „Wizna“ przeszli do historii jako bohaterowie, choć ich losy były różne. Niektórzy zginęli, część dostała się do niewoli. Byli też tacy, którym udało się wycofać. Walczyli oni dalej pod Białymstokiem, Kockiem. Z 8 kompani strzeleckiej ocalało tylko 86 żołnierzy. Straty poniósł też pluton konnych zawiadowców oraz artylerzyści odcinka „Wizna“. Z 3 kampanii fortecznej ocalały jedynie załogi pododcinka „Giełczyn“ dowodzonego przez Witolda Kiewlicza. Dołączył do nich pluton pionierów oraz wielu pojedynczych żołnierzy spośród łącznościowców i artylerzystów. Ok. 70 pozostałych przy życiu żołnierzy kompanii fortecznej wzięto do niewoli. Jeńców obrony odcinka „Wizna“ przewieziono do Białej, a następnie do Kętrzyna, gdzie umieszczono ich w wiezieniu.  Nie wiadomo jakie straty poniosła załoga niemiecka. Jest pewne, że są one duże.9
Obrona odcinka „Wizna“ była jedyną w swoim rodzaju bitwą, gdzie spotkały się takie różnice sił. Choć przewaga wojsk niemieckich była ogromna, to obrońcy pod dowództwem kapitana Raginisa walczyli do końca. Udało im się powstrzymać przez dwie doby dywizję XIX korpusu pancernego generała Heinza Guderiana.  Bitwa pod Wizną opóźniła o dwa dni podejście wojsk niemieckich nad Wisłę.  Punkt oporu w okolicach Wizny nazywany jest „Polskimi Termopilami“. Bitwa pod Wizną stała się symbolem bohaterstwa żołnierzy polskich.

autor:  Katarzyna Borawska, zrodlo: internet