Święty Jan z Dukli (ok.1414-1484)
Urodził się przed sześcíuset laty w mieszczańskiej rodzinie w Dukli (pow. krośnieński). Kształcił się w rodzinnym mieście. Później studiował na Akademii Krakowskiej w Krakowie. W młodości wiódł przez jakiś czas pustelnicze życie, w położonych w pobliżu Dukli lasach pod górą Cergową. W ten sposób pragnął wyrobić sobie właściwe spojrzenie na otaczający do świat i być bliżej Boga. Po zaniechaniu pustelni wstąpił do zakonu franciszkanów konwentualnych, gdzie zamierzał zostać kapłanem zakonnym. W tym celu, po odbyciu nowicjatu i złożeniu ślubów zakonnych, ukończył wymagane studia, które pozwoliły mu przyjęcie święceń kapłańskich. Był bardzo zdolnym i znakomitym studentem. Z tego powodu wkrótce po święceniach powierzono mu urząd kaznodziei. Było to szczególne wyróżnienie ponieważ w myśl zasad założyciela zakonu św. Franciszka z Asyżu, kaznodzieją mógł stać się tylko wybitnie zdolny i wewnętrznie przygotowany duchowo kapłan.
Oprócz głoszenia kazań i innego Słowa Bożego, Jan pełnił funkcję gwardiana, czyli przełożonego klasztoru w Krośnie i we Lwowie, gdzie był także kustoszem kustodii (przełożonym) klasztorów franciszkańskich okręgu lwowskiego. Następnie działał jako franciszkański kaznodzieja we Lwowie.
W tym samym mieście zainteresował się i obserwował gorliwie życie zakonne bernardynów. W 1463 roku podjął decyzję o wstąpieniu między braci od św. Bernardyna we Lwowie wśród których przebywał aż do swojej śmierci. Przez okres 21 lat życia u bernardynów, tylko na krótko opuścił Lwów i pełnił obowiązki zakonne w Poznaniu. W zakonie pełnił funkcję spowiednika i kaznodziei. Posiadał niezwykły dar mowy i głoszenia Słowa Bożego. Głosił też kazania w języku niemieckim dla mieszkających we Lwowie Niemców. Pod koniec życia utracił wzrok i cierpiał na niedowład nóg. Nie przeszkadzało mu to jednak wykonywać posługę kapłańską. Gorliwie modlił się. Zmarł w 1484 roku we Lwowie.
Jego postać nawet po śmierci łączyła wyznawców różnych religii. Przy jego grobie często modlili się nie tylko katolicy, lecz także Ormianie i prawosławni.
Wstawiennictwu Jana z Dukli przypisywane jest cudowne ocalenie Lwowa przed wojskami tatarskimi i kozackimi, podczas oblężenia w 1648 roku.
Jan z Dukli został w 1773 roku błogosławiony przez papieża Klemensa XII. W 1739 roku był ogłoszony przez wspominanego papieża patronem Korony i Litwy. W 1997 roku został kanonizowany przez Jana Pawła II. Relikwie św. Jana z Dukli złożone są w bernardyńskim kościele w Dukli.
Jest patronem Archidiecezji Przemyskiej, Lwowa i rycerstwa polskiego. Jego postać umieszczona została w herbie rodzinnej Dukli.
W ikonografii występuje najczęściej jako niewidomy zakonnik w habicie franciszkańskim, na którego padają promienie światła.
Liturgia ku czci św. Jana z Dukli obchodzona jest w kościele katolickim w dzień 8 lipca.
Waldemar Ireneusz Oszczęda
Święty Jan z Dukli (ok.1414-1484)
Urodził się przed sześcíuset laty w mieszczańskiej rodzinie w Dukli (pow. krośnieński). Kształcił się w rodzinnym mieście. Później studiował na Akademii Krakowskiej w Krakowie. W młodości wiódł przez jakiś czas pustelnicze życie, w położonych w pobliżu Dukli lasach pod górą Cergową. W ten sposób pragnął wyrobić sobie właściwe spojrzenie na otaczający do świat i być bliżej Boga. Po zaniechaniu pustelni wstąpił do zakonu franciszkanów konwentualnych, gdzie zamierzał zostać kapłanem zakonnym. W tym celu, po odbyciu nowicjatu i złożeniu ślubów zakonnych, ukończył wymagane studia, które pozwoliły mu przyjęcie święceń kapłańskich. Był bardzo zdolnym i znakomitym studentem. Z tego powodu wkrótce po święceniach powierzono mu urząd kaznodziei. Było to szczególne wyróżnienie ponieważ w myśl zasad założyciela zakonu św. Franciszka z Asyżu, kaznodzieją mógł stać się tylko wybitnie zdolny i wewnętrznie przygotowany duchowo kapłan.
Oprócz głoszenia kazań i innego Słowa Bożego, Jan pełnił funkcję gwardiana, czyli przełożonego klasztoru w Krośnie i we Lwowie, gdzie był także kustoszem kustodii (przełożonym) klasztorów franciszkańskich okręgu lwowskiego. Następnie działał jako franciszkański kaznodzieja we Lwowie.
W tym samym mieście zainteresował się i obserwował gorliwie życie zakonne bernardynów. W 1463 roku podjął decyzję o wstąpieniu między braci od św. Bernardyna we Lwowie wśród których przebywał aż do swojej śmierci. Przez okres 21 lat życia u bernardynów, tylko na krótko opuścił Lwów i pełnił obowiązki zakonne w Poznaniu. W zakonie pełnił funkcję spowiednika i kaznodziei. Posiadał niezwykły dar mowy i głoszenia Słowa Bożego. Głosił też kazania w języku niemieckim dla mieszkających we Lwowie Niemców. Pod koniec życia utracił wzrok i cierpiał na niedowład nóg. Nie przeszkadzało mu to jednak wykonywać posługę kapłańską. Gorliwie modlił się. Zmarł w 1484 roku we Lwowie.
Jego postać nawet po śmierci łączyła wyznawców różnych religii. Przy jego grobie często modlili się nie tylko katolicy, lecz także Ormianie i prawosławni.
Wstawiennictwu Jana z Dukli przypisywane jest cudowne ocalenie Lwowa przed wojskami tatarskimi i kozackimi, podczas oblężenia w 1648 roku.
Jan z Dukli został w 1773 roku błogosławiony przez papieża Klemensa XII. W 1739 roku był ogłoszony przez wspominanego papieża patronem Korony i Litwy. W 1997 roku został kanonizowany przez Jana Pawła II. Relikwie św. Jana z Dukli złożone są w bernardyńskim kościele w Dukli.
Jest patronem Archidiecezji Przemyskiej, Lwowa i rycerstwa polskiego. Jego postać umieszczona została w herbie rodzinnej Dukli.
W ikonografii występuje najczęściej jako niewidomy zakonnik w habicie franciszkańskim, na którego padają promienie światła.
Liturgia ku czci św. Jana z Dukli obchodzona jest w kościele katolickim w dzień 8 lipca.
Waldemar Ireneusz Oszczęda
Święty Jan z Dukli (ok.1414-1484)
Urodził się przed sześcíuset laty w mieszczańskiej rodzinie w Dukli (pow. krośnieński). Kształcił się w rodzinnym mieście. Później studiował na Akademii Krakowskiej w Krakowie. W młodości wiódł przez jakiś czas pustelnicze życie, w położonych w pobliżu Dukli lasach pod górą Cergową. W ten sposób pragnął wyrobić sobie właściwe spojrzenie na otaczający do świat i być bliżej Boga. Po zaniechaniu pustelni wstąpił do zakonu franciszkanów konwentualnych, gdzie zamierzał zostać kapłanem zakonnym. W tym celu, po odbyciu nowicjatu i złożeniu ślubów zakonnych, ukończył wymagane studia, które pozwoliły mu przyjęcie święceń kapłańskich. Był bardzo zdolnym i znakomitym studentem. Z tego powodu wkrótce po święceniach powierzono mu urząd kaznodziei. Było to szczególne wyróżnienie ponieważ w myśl zasad założyciela zakonu św. Franciszka z Asyżu, kaznodzieją mógł stać się tylko wybitnie zdolny i wewnętrznie przygotowany duchowo kapłan.
Oprócz głoszenia kazań i innego Słowa Bożego, Jan pełnił funkcję gwardiana, czyli przełożonego klasztoru w Krośnie i we Lwowie, gdzie był także kustoszem kustodii (przełożonym) klasztorów franciszkańskich okręgu lwowskiego. Następnie działał jako franciszkański kaznodzieja we Lwowie.
W tym samym mieście zainteresował się i obserwował gorliwie życie zakonne bernardynów. W 1463 roku podjął decyzję o wstąpieniu między braci od św. Bernardyna we Lwowie wśród których przebywał aż do swojej śmierci. Przez okres 21 lat życia u bernardynów, tylko na krótko opuścił Lwów i pełnił obowiązki zakonne w Poznaniu. W zakonie pełnił funkcję spowiednika i kaznodziei. Posiadał niezwykły dar mowy i głoszenia Słowa Bożego. Głosił też kazania w języku niemieckim dla mieszkających we Lwowie Niemców. Pod koniec życia utracił wzrok i cierpiał na niedowład nóg. Nie przeszkadzało mu to jednak wykonywać posługę kapłańską. Gorliwie modlił się. Zmarł w 1484 roku we Lwowie.
Jego postać nawet po śmierci łączyła wyznawców różnych religii. Przy jego grobie często modlili się nie tylko katolicy, lecz także Ormianie i prawosławni.
Wstawiennictwu Jana z Dukli przypisywane jest cudowne ocalenie Lwowa przed wojskami tatarskimi i kozackimi, podczas oblężenia w 1648 roku.
Jan z Dukli został w 1773 roku błogosławiony przez papieża Klemensa XII. W 1739 roku był ogłoszony przez wspominanego papieża patronem Korony i Litwy. W 1997 roku został kanonizowany przez Jana Pawła II. Relikwie św. Jana z Dukli złożone są w bernardyńskim kościele w Dukli.
Jest patronem Archidiecezji Przemyskiej, Lwowa i rycerstwa polskiego. Jego postać umieszczona została w herbie rodzinnej Dukli.
W ikonografii występuje najczęściej jako niewidomy zakonnik w habicie franciszkańskim, na którego padają promienie światła.
Liturgia ku czci św. Jana z Dukli obchodzona jest w kościele katolickim w dzień 8 lipca.
Waldemar Ireneusz Oszczęda
Slovak 
Polish